ο κύκλος ζωής ενός Καλύμνιου σφουγγαρά

οι σφουγγαράδες της Καλύμνου

Τα βάθη ήταν τρομαχτικά, οι κίνδυνοι που παραμόνευαν πολλοί: Σαρκοβόρα ψάρια, κακουχίες, θάνατος από ασφυξία και η ύπουλη και καταστροφική νόσος των δυτών. Οι χτυπημένοι απ’ αυτή γύριζαν πίσω, αλλά ήταν πια καράβια τσακισμένα κι έσερναν όλη την υπόλοιπη ζωή τους το κορμί τους μ’ ένα μπαστούνι στο χέρι. Όλοι ήξεραν τι τους περίμενε. Όμως, ο άγονος  αλλά λατρεμένος τόπος δεν είχε πολλές δυνατότητες να τους προσφέρει.Έπρεπε να θρέψουν τις μεγάλες φαμίλιες τους βγάζοντας  πολλά σφουγγάρια ή να αφήσουν το “τομάρι” τους στα βάθη και στις αφιλόξενες ακτές της Μπαρμπαριάς.

...και μένει στο μουράγιο μόνη η γυναίκα του σφουγγαρά με υψωμένο το χέρι, να ανεμίζει το δακρύβρεχτο μαντήλι. Η γλυκιά ζωή σταματάει εκεί, στην άκρη της θάλασσας. Τώρα για αυτήν αρχίζει η σκληρή καθημερινότητα να κρατήσει το σπιτικό της όρθιο, παστρικό και νοικοκυρεμένο, να μεγαλώσει τα παιδιά. Μάνα και πατέρας μαζί. Να κουβαλήσει νερό από το πηγάδι, να κρατήσει ζωντανό το αμπελάκι.